Sin Nikov, Dr MILOŠ MILJANIĆ, rođen je 1924.godine u Beogradu.Majka Radmila-Cica je zvršila studije francuske književnosti u Parizu i bavila se prevođenjem književnih djela sa francuskog na srpski jezik. Miloš je zvršio francusko-srpsku osnovnu školu, potom pohađa Petu mušku gimnaziju, a već 1939.god., sa petnaest godina, aktivno se uključio u napredni srednjoškolski pokret Beograda i učestvovao 26.marta u demonstracijama protiv prihvatanja Trojnog pakta. Zajedno sa familijom, 27.marta 1941.g. odlazi u Vrnjačku banju, a potom, preko Sarajeva, u Crnu Goru – u Nikšić, gdje ih zatiče kapitulacija Jugoslavije.
Dolaskom u Risan, u novu bolnicu – zadužbinu Vasa Ćukovića, Miloš postaje vrijedni saradnik svom požrtvovanom ocu, stiče prva praktična medicinska znanja i već tada se opredjeljuje za studije medicine. U avgustu 1942.godine, odlaze u rodni kraj – Banjane, u Dubočke, gdje je, zajedno sa mlađim bratom Petrom i Svetozarom Gligorićem-Gligom, pomagao ocu Niku, u novoformiranoj bolnici, u vrlo surovim ratnim uslovima.
Po završetku rata i povratku u Beograd, završava gimnaziju, učestvuje u radnim akcijama i u jesen 1946.godine upisuje se na Medicinski fakultet, gdje se uključuje u brojne sekcije, a ispite polaže redovno i sa najboljim ocjenama.Godine društvenih previranja su uzrokovale prekid studija, te on pomaže ocu, radeći u hirurškim ambulantama u Užicu, Vršcu i Peći. Medicinski fakultet završava, sa visokim prosjekom, 1956.godine i dobija službu na Balneo-klimatološkom institutu, a 1958.g.postaje asistent na Medicinskom fakultetu.
Nakon položenog specijalističkog ispita iz interne medicine 1965.g., nastavlja sa predanim naučnim radom, naročito u oblasti razvoja lečilišta na prostoru čitave Jugoslavije / Niška, Vrnjačka i Mataruška banja, Zlatibor, Igalo i t.d./.
Nakon penzionisanja 1979.g., iako narušenog zdravlja, nastavlja sa intezivnim bavljenjem naukom i medicinskom praksom.Snažno se zalaže za medicinski jezik i terminologiju SANU, bavi se istorijom Beograda, standardizacijom, a naročito se, kao član Društva prijatelja Jugoslavija-Francuska bori za snaženje i afirmaciju kulturnih veza naših država. Iako duboko uzdrman iznenadnim odlaskom supruge Agnes – Belke, u proljeće 1990.g., ne predaje se, već do kraja života neumorno radi.
Ime dr Miloša ostaće nazaobilazno, ne samo u stručnim i naučnim krugovima, već mnogo šire, a njegov život i rad zaslužuju da budu predmet istraživanja budućih magistara i doktora, ne samo medicinskih nauka.